اِنَّ وَلِيِّىَ اللهُ الَّذِى نَزَّلَ الْكِتَابَ وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ

"Çünkü benim velim, Kitab'ı (Kur'an'ı) indiren Allah'tır. O, bütün Salihlere velilik eder." (A'râf, 7/196)

Dost, arkadaş, seven, yardım eden, koruyup gözeten, birinin işini üzerine alan, idare eden gibi anlamlara gelen “velî” kavramı, Kur’an-ı Kerim’de hem Allah için hem de diğer varlıklar için kullanılmıştır:

وَاللهُ اَعْلَمُ بِاَعْدَآئِكُمْ وَكَفَى بِاللهِ وَلِيًّا وَكَفَى بِاللهِ نَصِيرًا

"... Allah dost olarak yeter. Allah yardımcı olarak da yeter.” (Nisâ, 4/45),

اَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ اَوْلِيَآءَ فَاللهُ هُوَ الْوَلِىُّ وَهُوَ يُحْيىِ الْمَوْتَى وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَىْءٍ قَدِيرٌ

“Yoksa onlar Allah’tan başka dostlar mı edindiler? Hâlbuki gerçek dost Allah'tır...” (Şûra, 42/9),

وَهُوَ الَّذِى يُنَزِّلُ الْغَيْثَ مِنْ بَعْدِ مَا قَنَطُوا وَيَنْشُرُ رَحْمَتَهُ وَهُوَ الْوَلِىُّ الْحَمِيدُ

“O, insanlar umutlarını kestikten sonra yağmuru indiren, rahmetini her tarafa yayandır. O, dost olandır, övülmeye lâyık olandır.” (Şûrâ, 42/28)

Allah (c.c)’ın en güzel isimlerinden (Esmâ-i Hüsnâ) biri de   الْوَلِىُّ  “el-Veliy”dir. Bu kavram, insanın sıfatı olarak kullanıldığında ise, Allah’ın dostu ve sevgili kulu demektir.

Konumuzla ilgili ayette; hem Allah’ın biz kullarına dost olduğu, bizleri sevdiği ve her türlü kötülüklerden esirgediği hem de kulların Allah’a dost olmaları gerektiği ifade edilerek, Hz. Peygamberin şahsında bütün müminlerden, Allah’a inanç ve bağlılıklarını “Benim velîm...Allah’tır” sözleriyle ortaya koymaları istenmektedir. Ayrıca, müminlerin yüce Allah’a olan sevgi ve bağlılıklarıyla O’nun kendisine inanıp bağlanan iyi kullarına olan sevgisi, koruyuculuğu ve lütufkârlığı dile getirilmektedir. Buna göre Allah ile müminler arasında sıcak bir bağ vardır; müminler Allah’a gönülden inanıp bağlanmakta, O’nu dost bilmekte; Allah da onları sevmekte, yollarını aydınlatan kitabı göndermek suretiyle doğru yolu bulup o yolda yürümelerini sağlamaktadır (Kur’an Yolu, 2/506-507).

İlgili ayette   وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ  “O, bütün salihlere velilik eder.” cümlesindeki “salihler” ifadesiyle müfessirler, Allah’a ortak koşmayan ve O’na isyan etmeyen; emir ve yasaklarına riayet eden kimselerin kastedildiğini söylemiştir.  وَهُوَ يَتَوَلَّى الصَّالِحِينَ “O’nun bütün salihlere velilik etmesi”nin anlamı, onları görüp gözetmesidir. Onlara yardım eder, isteklerini yerine getirir, çağrılarını duyar ve ihtiyaçlarını giderir. İyi insanlara karşı kötülerin kurduğu tuzakları ortadan kaldırıp onları korur, demektir.

Allah (c.c), müminlerin velisidir. Bu sebeple Allah (c.c), velâyetini kullarına ulaştırma adına, onların dünya-ahiret saadetini temin etmek için koyduğu kuralları ve kulluk programını kendilerine duyurmak üzere kitaplar göndermiştir. Nasıl ki bizler velayetimiz altındaki kişilere, bir veli olarak arzu ve istediklerimizi bildiriyorsak, velimiz olan Allah da gönderdiği peygamberleri aracılığı ile bizlere, emir ve yasaklarını bildirerek istediği mükemmelliğe ulaşmamızı istemektedir. İyileri dost edinen, onların velayetini üzerine alan Rabbimiz gönderdiği kitaplarla kullarının elinden tutar, onları doğruya, hakka, hidâyete sevk ederek tüm kötülüklerden, zulüm, zorbalık ve düşmanlıklardan korur. Bunun karşılığında müminler de Allah’ı severler. Allah sevgisi ise, O’nun yüceliğini ve nimetlerini düşünme neticesinde kişinin kalbinde meydana gelen çok özel bir duygunun tezahürüdür. Bu duyguya sahip olanlar Allah’a karşı saygılıdırlar, O’nun emirlerini yerine getirip yasaklarından sakınırlar. Allah yolunda ve din uğrunda gayret göstermekten, mallarını ve canlarını feda etmekten kaçınmazlar. Kur’an-ı Kerim’in insanlığı ulaştırmak istediği hedeflerin başında Allah’ın birliği inancına ve Allah’ı her şeyden daha çok sevme duygusuna ulaştırmaktır. Nitekim Bakara suresinin 165. âyetinde  

وَالَّذِينَ اَمَنُوآ اَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ

“İman edenler ise en çok Allah’ı severler” buyrularak bu hedefe işaret edilmektedir.

İslam’da hakiki sevgi Allah sevgisidir. Çünkü mahlûkatın asıl varlığının sebebi, kendilerine lütfedilen iyilik ve ikramların, maddî ve mânevî nimetlerin sahibi de O’dur. En iyi, en güzel olan O’dur. Bütün iyilikler, güzellikler O’ndan gelir, bu sebeple sevilmeye en çok lâyık olan O’dur.

O halde, biz kulların yaratıcımız olan Rabbimizin velayetine layık olma adına O’nu her şeyden çok sevmeli, bütün ilişkilerimizin bu sevgiye, dolayısıyla Allah’ın hoşnutluğuna göre düzenlenmesi gerektiğinden, bu ilişkilerimiz bilinçli ve iradeli olmalıdır. Bu sebepledir ki Rabbimize karşı üzerimize düşen kulluk görevlerimizi eksiksiz yapmaya gayret sarf etmeli, kulluk bilincimizi daima zinde tutmalıyız.

İdris BOZKURT