İnkârcılar Ahirette Yalnız Ve Çaresizdir

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

وَلَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَى كَمَا خَلَقْنَاكُمْ اَوَّلَ مَرَّةٍ وَتَرَكْتُمْ مَا خَوَّلْنَاكُمْ وَرَاءَ ظُهُورِكُمْ  وَمَا نَرَى مَعَكُمْ شُفَعَاءَ كُمُ الَّذِينَ زَعَمْتُمْ  اَنَّهُمْ فِيكُمْ شُرَكَاءُ لَقَدْ تَقَطَّعَ بَيْنَكُمْ وَضَلَّ عَنْكُمْ مَا كُنْتُمْ تَزْعُمُونَ

"Andolsun, sizi ilk defa yarattığımız gibi teker teker bize geldiniz. Size verdiğimiz dünyalık nimetleri de arkanızda bıraktınız. Hani hakkınızda Allah'ın ortakları olduğunu zannettiğiniz şefaatçilerinizi de yanınızda görmüyoruz? Artık aranızdaki bağlar tamamen kopmuş ve (Allah'ın ortağı olduklarını) iddia ettikleriniz, sizi yüzüstü bırakıp kaybolmuşlardır." (En'âm, 6/94)

Yaratıklar arasında en saygın varlık insandır. Her şey onun emrine verilmiştir. Hiçbir varlığa nasip olmayan aklı sayesinde varlıklar üzerinde tasarruf yapabilmektedir. İradesini doğru istikamette kullanabilmesi için de yüce Allah, kitaplar ve peygamberler göndermiştir. Peygamberler onlara yaratılış gayelerini ve Allah’ın emirlerini tebliğ etmiştir. Bazı insanlar peygamberlere kulak vermiş, Allah’a kul olmanın gereklerini yerine getirmeye çalışmış ise de, bazıları sahip oldukları makam ve mala aldanmış ve bunların kalıcı olduğunu zannederek Allah’a ve peygamberlere karşı çıkmıştır.

Yüce Kitabımız bu konuda bazı kişileri örnek vermiştir. Mesela Kârûn bunlardan biridir. Kârûn’a hazineler verilmiş, o, bunları hayır yolda kullanmadığı gibi, böbürlenmiş, nasihat dinlememiş ve sahip olduğu malın gerçek sahibinin kendisi olduğunu zannetmiş ve

قَالَ اِنَّمَآ اُوتِيتُهُ عَلَى عِلْمٍ عِنْدِى

“Bunlar bana bendeki bilgi ve beceriden dolayı verilmiştir” (Kasas, 28/78) demiş, bu anlayışı ve davranışları sebebiyle helak olmuştur. Firavun ise sıhhat ve saltanatına aldanmış ve helakine sebep olan şu sözleri söylemiştir:

وَنَادَى فِرْعَوْنُ فِى قَوْمِهِ قَالَ يَاقَوْمِ اَلَيْسَ لِى مُلْكُ مِصْرَ وَهَذِهِ اْلاَنْهَارُ تَجْرِى مِنْ تَحْتِى اَفَلاَ تُبْصِرُونَ

“Ey kavmim! Mısır hükümdarlığı benim değil mi? Şu nehirler de benim altımdan akıyor (değil mi?) Hâlâ görmüyor musunuz?” (Zuhruf, 43/51)

Kur’an-ı Kerim’de ders almamız için hayatları anlatılan bu insanlar sahip oldukları mal ve makamlarının devamlı olacağını ve bunların kendilerini kurtaracağını zannetmişlerdir. Fakat durum hiç de böyle olmamıştır. Kendileri ölüp gitmiş, sahip oldukları her şey geride kalmıştır. Üstelik mal ve makamın vebalini de sırtlarında götürmüşlerdir. Yüce Kitabımızda, kişinin kendisine en yakın ve en yararlı olan kimseler olan kardeşinden, anasından, babasından, eşinden bile kaçacağı belirtilmiştir:

فَاِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ - يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ اَخيهِ - وَاُمِّهِ وَاَبيهِ - وَصَاحِبَتِه وَبَنيهِ - لِكُلِّ امْرِىءٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَاْنٌ يُغْنيهِ

“Kişinin kardeşinden, annesinden, babasından, eşinden ve çocuklarından kaçacağı gün kulakları sağır edercesine şiddetli ses geldiği vakit, işte o gün onlardan herkesin kendini meşgul edecek bir işi vardır.” (Abese, 80/33-37)

Peygamberimiz;

تُحْشَرُونَ حُفَاةً عُرَاةً غُرْلاً

“İnsanlar kıyamet günü yalın ayak, çırılçıplak ve sünnetsiz olarak haşr olunacaklar” buyurmuştu. Bunun üzerine Hz. Aişe;

يَا رَسُولَ اللَّهِ الرِّجَالُ وَالنِّسَاءُ يَنْظُرُ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ‏

-           Yâ Resûlallah! Kadın ve erkekler bir arada olup birbirlerine bakacaklar mı? dedi. Sevgili Peygamberimiz;

يا عائِشَةُ الأمْرُ أشَدُّ مِن أنْ يَنْظُرَ بَعْضُهُمْ إلى بَعْضٍ

-           Yâ Âişe! Durum birbirlerine bakamayacakları kadar kötüdür” buyurdular (Müslim, “Cennet” 56).

Hz. İbrahim’in şu duası bizim için ibret vericidir:

وَلَاتُخْزِنى يَوْمَ يُبْعَثُونَ

“(Kulların) diriltilecekleri gün beni utandırma!” (Şuara, 26/87)

يَوْمَ لَايَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ

“O gün ki ne mal fayda verir ne oğullar!” (Şuara, 26/88)

اِلَّا مَنْ اَتَى اللّهَ بِقَلْبٍ سَليمٍ

“Allah’a arınmış bir kalp ile gelen başka.” (Şuara, 26/89)

Dostlar ve dostluklar sadece dünyada değil ahirette de insanın mutluluğuna veya mutsuzluğuna sebep olacaktır. Peygamberlerin mesajlarına uymayıp mal ve makamına güvenip şeytana ve din düşmanlarına dost olanlar kıyamet gününde pişmanlıklarını dile getirecekler ancak; iş işten geçmiş olacaktır:

وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى يَدَيْهِ يَقُولُ يَالَيْتَنِى اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبيلًا

“O gün zalim kimse, (çaresizlik içinde) ellerini ısırıp şöyle diyecektir: Ne olurdu ben de peygamberle beraber aynı yolu tutsaydım!” (Furkan, 25/27)

يَا وَيْلَتى لَيْتَنى لَمْ اَتَّخِذْ فُلَانًا خَليلًا

“Yazıklar olsun bana, keşke falanı dost edinmeseydim!”  (Furkan, 25/28)

لَقَدْ اَضَلَّنى عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ اِذْ جَاءَنى وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلْاِنْسَانِ خَذُولًا

“Andolsun, Kuran bana geldikten sonra beni ondan o saptırdı. Zaten şeytan insanı yardımcısız bırakıverir.” (Furkan, 25/29)

Ayet-i kerimede verilen mesajı şöylece özetleyebiliriz:

İnkârcılar âhirette, mutlak güç ve hâkimiyet sahibi olan Allah karşısında yalnız ve çaresiz kalacaklar ve onların dünyadaki akraba ve dostları, kendilerini şımartıp azgınlaştıran mal ve mülkler, makam ve mevkiler, Allah’tan başka tapmış oldukları şeyler Allah karşısında onlara zerre kadar fayda sağlamayacak, yardımını umdukları şeyler kaybolup gidecekti.

Sabri AKPOLAT